Kungfu als levenspad – mijn visie en boodschap

Mijn lesgeven draait allang niet meer alleen om techniek – steeds vaker ben ik ook een bron van motivatie en inspiratie voor mijn leerlingen. Na een leven gewijd aan de Chinese vechtkunst en tientallen jaren lesgeven, wil ik vaker mijn persoonlijke ervaringen en gedachten over kungfu delen. Niet als handleiding of als les, maar als een persoonlijke boodschap.

Het is een weerspiegeling van wat kungfu voor mij is geworden – en misschien ook een uitnodiging voor wie de weg van kungfu zelf wil verkennen. In mijn school ervaar ik dagelijks hoe toegewijd mijn leerlingen zijn. Hun inzet en passie zijn inspirerend, maar ik begrijp dat dit voor nieuwkomers ook overweldigend kan aanvoelen. Daarom wil ik dit artikel ook richten tot iedereen die overweegt de eerste stap te zetten, maar twijfelt of die stap wel ‘groot genoeg’ is.

Ik vraag geen zekerheid of beheersing van wie begint, alleen de bereidheid om de eerste stap te zetten. Kungfu is geen bestemming, maar een pad. Hoe je dat pad bewandelt, is persoonlijk. Voor sommigen draait het om discipline, voor anderen om rust, fysieke uitdaging, zelfvertrouwen, of iets heel anders. Alles is welkom. Wat ik met dit bericht wil delen, is geen vaste definitie van kungfu – maar ruimte om zelf te ontdekken wat het voor jou kan betekenen.

Wie voor het eerst een voet zet in mijn kungfuschool, merkt al snel dat er iets anders leeft dan in een doorsnee sportzaal. Je komt binnen met open nieuwsgierigheid, misschien een tikkeltje onvoorbereid, en belandt in een wereld die vreemd aanvoelt – maar ergens ook vertrouwd. Wat ogenschijnlijk eenvoudig lijkt in mijn basisgroep, blijkt in de praktijk uitdagender dan gedacht. Maar daar zit precies de waarde.

Mijn eerste lesgroep

Mijn eigen pad begon al lang geleden. In 1978 startte ik mijn eerste lesgroep in een vriendenkring. Sindsdien heb ik mijn leven gewijd aan de Chinese vechtkunst. Wat begon als fascinatie groeide uit tot een levenslange toewijding. Inmiddels ben ik met pensioen – en paradoxaal genoeg voelt mijn verbinding met kungfu juist nu sterker en dieper dan ooit. Elke dag heb ik de tijd en ruimte om me opnieuw onder te dompelen in de essentie van deze vechtkunst. Niet vanuit ambitie of prestatiedrang, maar vanuit innerlijke rust, verwondering en verdieping. Kungfu is met mij meegegroeid. Of beter gezegd: ik ben meegegroeid met kungfu.

Wat ik jullie wil meegeven, gaat verder dan kungfutechnieken. Mijn diepste wens is dat kungfu jullie helpt het beste uit jezelf te halen. Sterker worden vanbinnen, en zich kunnen verbinden met iets dat groter is dan alleen de sportieve beweging.

Verkeerde beeldvorming

In een tijd waarin snelheid en direct resultaat centraal staan, schetsen de media vaak een beeld dat ver afstaat van de werkelijkheid. Op sociale platforms als YouTube, Instagram en TikTok wemelt het van de spectaculaire fragmenten, gelikte beelden en korte transformatieverhalen. Maar ook televisie doet eraan mee.

Neem het programma Shaolin Heroes, waarin enkele bekende Nederlanders negen dagen lang trainen onder begeleiding van Shaolin-monniken. De opzet lijkt indrukwekkend – en voor veel kijkers zal het inspirerend zijn – maar als beoefenaar en leraar van de Chinese vechtkunst zie ik vooral hoe een eeuwenoude traditie hier wordt gereduceerd tot een soort spirituele bootcamp.

Kungfu vraagt tijd, toewijding, herhaling, stilte, frustratie – en ja, ook voldoening. Maar dat proces ontvouwt zich over jaren, niet in dagen. De vorm die in dit programma wordt getoond heeft weinig te maken met de dagelijkse realiteit van trainen, struikelen, doorgaan en groeien.

Ik zie de gevolgen daarvan ook in mijn school. Door de beelden die de buitenwereld toont, stappen mensen soms binnen met onrealistische verwachtingen. Ze willen snel resultaat, een zichtbaar verschil, een transformatie in weken. Maar dat is niet hoe kungfu werkt. Het is geen snel traject, het is een pad. Het gebeurt dat mensen in mijn school, ondanks hun bewuste keuze voor kungfubeoefening, al snel afhaken. En eerlijk? Dat raakt me. Niet omdat ik denk dat ze ‘opgeven’ – want stoppen is geen falen – maar omdat ik geloof dat ze zichzelf iets moois onthouden. Iets dat begint voorbij de eerste drempel, als de echte reis zich langzaam begint te ontvouwen.

Maar kungfu moet in je leven passen. Het vraagt keuzes, geduld, herhaling – en soms ook confrontatie met jezelf.  En geloof me op mijn woord, voor wie blijft doorgaan, opent zich een weg die verder gaat dan het alleen het fysieke deel. Je traint niet alleen je lichaam, maar voed ook je geest.

En uiteindelijk ontdek je – net als ik – dat kungfu niet ophoudt wanneer je de school verlaat of een training eindigt. Integendeel. Dan begint de verdieping pas echt.

Een uitnodiging voor wie wil beginnen

Ik hoop dat mijn passie en toewijding aan deze vechtkunst niemand afschrikt. Integendeel – wees welkom. Stap gerust binnen met een open blik, zonder haast. Kungfu is geen prestatie, maar een pad dat je op je eigen tempo bewandelt.  Mijn deur staat open. Niet alleen voor wie kungfu wil leren, maar ook voor wie zichzelf wil ontdekken via deze weg. Geen shortcuts, wel een reis die je kan verrijken – zoals kungfu dat voor mij doet, al sinds 1978.

“授人以鱼，不如授人以渔。”
(Shòu rén yǐ yú, bùrú shòu rén yǐ yú)
“Geef iemand een vis, en je voedt hem voor een dag. Leer iemand vissen, en je voedt hem voor het leven.”

Jullie shifu