Bruce Lee en Morrissey

Afgelopen week heb ik weer een concert van Morrissey – de iconische frontman van The Smiths – bezocht. Het publiek wordt bij zijn optredens altijd getrakteerd op een reeks zorgvuldig gekozen visuele projecties. Beelden uit een verleden dat voor mij heel herkenbaar is. Nostalgisch aangevuld met passende muziek. Een opvallend moment: tijdens één van zijn nummers verscheen er een groot beeld van Bruce Lee op de achtergrond. Voor wie alleen bekend is met Morrissey’s melancholische teksten en alternatieve rockklanken, lijkt dit misschien een verrassende keuze. Maar voor wie echter de artistieke wereld van Morrissey beter kent, past Bruce Lee perfect in zijn galerij van culturele iconen.

Iconen van stijl en strijd

De zanger Morrissey is altijd gefascineerd geweest door persoonlijkheden die op de een of andere manier buiten hun tijd stonden. Denk aan David Bowie, James Dean, Alain Delon, Jean-Paul Belmondo, Brigitte Bardot — en inderdaad, ook Bruce Lee. Wat al deze figuren gemeen hebben, is een sterke eigen stijl, een zekere mystiek, en een diep gevoel van persoonlijke strijd. Ze zijn geen simpele beroemdheden; het zijn symbolen geworden van individualisme, rebelsheid en vooral charisma.

Bruce Lee past daar naadloos tussen. Hij was voor mij  meer dan een martial arts-meester of filmacteur. Hij vertegenwoordigde discipline, fysieke expressie en culturele trots — precies de soort kracht waar Morrissey zich tot aangetrokken voelt. Waar Bruce Lee zijn lichaam gebruikte om zijn filosofie uit te drukken, gebruikt Morrissey zijn stem en teksten.

Een gedeeld gevoel van anders-zijn

Morrissey voelt zich verbonden met mensen die zich “anders” voelen. Zijn teksten gaan vaak over vervreemding, over het niet passen in de samenleving, over innerlijke conflicten. Bruce Lee, als Chinese acteur die moest strijden tegen raciale stereotypering in Hollywood als half Chinees, belichaamde ook een soort outsiderpositie. Beide artiesten vochten voor authenticiteit in werelden die hen probeerden te vormen naar de gevestigde norm.

Morrissey zei eens: “I am drawn to those who stand alone.” Bruce Lee was precies dat: iemand die zijn eigen pad koos, die weigerde zich te laten vangen in hokjes — zowel cultureel als artistiek. Zoals Lee zelf zei: “I’m not in this world to live up to your expectations and you’re not in this world to live up to mine.”

Een eerbetoon tijdens concerten

Tijdens liveoptredens kiest Morrissey zijn achtergrondbeelden niet zomaar. Het zijn geen decoraties; het zijn medestatements. Door Bruce Lee te tonen tijdens een nummer, verbindt hij zichzelf met Lee’s energie, kracht en esthetiek. Hij gebruikt die beelden om zijn eigen performance kracht bij te zetten — alsof hij zegt: “Dit is mijn geestelijke verwant.”

Bruce Lee als cultureel icoon, ook buiten de martial arts

Ik vind het boeiend om te zien hoe Bruce Lee als (stijl)icoon blijft doorwerken buiten de traditionele martial arts-wereld om. Hij is niet alleen een held en inspirator voor vechtsporters, maar ook voor muzikanten, schrijvers, kunstenaars en de fashion. In de ogen van iemand als Morrissey is Bruce Lee niet alleen een vechter, maar een filosoof, een stijlicoon, een rebel — en misschien wel een dichter, op zijn eigen manier.

Ik vond deze zijsprong een leuk onderwerp om in deze blog met jullie te delen. Het geeft een tijdloos beeld weer en is heel herkenbaar voor ons. Bruce Lee’s invloed strekt zich uit tot ver buiten de kungfuschool of het filmdoek. Hij leeft ook voort in de verbeelding van kunstenaars zoals Morrissey, die zijn kracht en esthetiek omarmen als symbool voor innerlijke strijd, schoonheid en onafhankelijkheid. Zo blijkt maar weer: kungfu is niet alleen een gevechtskunst, maar ook een levenshouding — één die zelfs op een concertpodium tot leven komt.

Bruce Lee was geen volger van paden — hij maakte ze. Hij werd een icoon die zich niet liet vangen, maar alleen kon worden gevolgd.”

Met veel qi Peter